Już po paru tygodniach zastajemy naszego bohatera na pokładzie statku „Boussole", który po opuszczeniu Marsylii 26 stycznia 1933 roku popłynął na Tahiti. Ciekawe, że Weberowi 38-dniowa podróż morska wydała się monotonna i nie bardzo go interesowała. Bardziej interesujące były postoje, zwłaszcza na Martynice, która oczarowała go barwnością i bogactwem tropikalnej przyrody. Równie piękna wydała się Tahiti, na którą 5 marca Erwin Jerzy zszedł z pokładu „Boussole". Można powiedzieć, że znalazł się w raju na Ziemi. Co prawda prędko okazało się, że w tym raju bez pieniędzy cudzoziemcowi będzie niełatwo. Zawód inżyniera elektryka nie był na tej wyspie najbardziej poszukiwanym, a zresztą o pracę w ogóle nie było łatwo. Trzeba się imać różnych, zgoła nieprawdopodobnych zajęć. Od prób malowania, przez pracę na plantacjach, do statystowania w filmie. W „wolnych" chwilach lektura, wśród wielu autorów oczywiście Alain Gerbault. Staje się on dla Webera kimś w rodzaju wzorca. Z listu do matki 2. czerwca 1934 roku dowiadujemy się, że tak jak słynny Francuz, chce włóczyć się po świecie i pisać. Ma nawet koncepcję jachtu, niewielkiej 7. metrowej jednostki, którą ze względu na koszty chce budować sam w Polsce, by z Gdyni wyruszyć w swój wielki rejs.

W jaki sposób Weber nie tylko poznał Gerbaulta, ale zbliżył się do niego, trudno powiedzieć, wszak wielki Francuz był na wyżynach swej sławy, niedostępny, zamknięty w sobie i stroniący od ludzi. Tak czy inaczej Francuz i Polak zaprzyjaźnili się, a rady i wskazówki Alaina sprawiły, że Erwin postanawia budować jacht na miejscu i na serio zabiera się do nauki nawigacji. Niedługo już w trakcie korespondencji z rodziną prosi o przesłanie pieniędzy niezbędnych na budowę pachtu, w liście do brata z lipca 1935 napisze z dumą: „Piszę obecnie książkę o obliczeniach nawigacyjnych; nie mógłbym tego robić, jeżeli bym się nie znał na tym doskonale. Jestem pewny, że mógłbym zapędzić w kozi róg 90 proc. tutejszych kapitanów ze świadectwami, jeżeli chodzi o nawigację". Mocno powiedziane! Z dalszej treści listu dowiadujemy się, że na swoim koncie Weber ma pierwsze praktyczne kontakty z morzem, z których jest bardzo zadowolony, bo pisze: „Jestem więc pewny siebie co do prowadzenia statku i mam realne podstawy, by być pewnym siebie".

W każdym razie gdy Gerbault w lipcu 1935 roku ponownie odwiedził Tahiti i spotkał się z Weberem, musiał przyznać, że młody Polak nie marnował czasu. Toteż gdy stocznia w Papeete wystawiła na sprzedaż za niewielką cenę mały mocny kuter, zbudowany z drewna kaori, z ołowianym balastem, o długości 6,2 m i szerokości 2,0 m, mógł z czystym sumieniem gorąco polecać Erwinowi, by skorzystał z niebywałej okazji.

Ten jacht miał kupić nie marzyciel i romantyk, ale człowiek, który praktycznie zaczął poznawać tajniki żeglowania, dla którego nawigacja nie stanowiła problemu. Wspólnie obejrzeli kadłub, każdy jego szczegół i musieli przyznać, że robota stoczni była rzeczywiście solidna. Gerbault obiecuje podarować Weberowi grotżagiel z „Firecresta", z którego można by uszyć żagle dla nowej jednostki, i swój zegarek używany w czasie jego przejścia Atlantyku. Gdyby tylko rodzina w Krakowie zechciała wysłuchać licznych próśb młodego obieżyświata.

W końcu nadszedł długo oczekiwany dzień: w ręku Webera znalazł się przekaz na pieniądze. Nie była to żadna darowizna, po prostu oprocentowana pożyczka udzielona przez jednego z braci. W dniu 20 sierpnia za sumę 11 500 franków (3800 zł przedwojennych) Weber stał się właścicielem „Farysa", tak go bowiem nazwał. Młody armator niezwłocznie przystąpił do wykonania szeregu przeróbek, mających przystosować mały jacht do oceanicznej żeglugi. Korzystał ze wskazówek i rad przyjaciela i mistrza. Kosztem dalszych 4000 franków przetaklowano „Farysa" z kutra na kecz — nowy grotmaszt sięgał 8 metrów ponad pokład — wzmocniono pokład, przebudowano wnętrza i zamontowano 90-litrowy zbiornik na wodę.